top of page

Sons Of Exodus III

Escrito por Carlos Cernadas

Ilustrado por Raúl Gil Burés

1. SÉCULO XII.jpg

 

 

​SÉCULO XII

 

A principios do século XII, a popularidade do camiño francés a Compostela incrementara o tránsito comercial, e o Reino gozaba dun apoxeo cultural e económico. As familias plantaban centeo para facer pan, que era a base da súa dieta, e abundaba o gando e a cabalería. As xentes sinxelas podían permitirse comer carne de porco, ovos, leite, mel, e se vivían preto da costa, peixe. As augas das fontes eran limpísimas e as árbores regalaban froitas zumarentas.

Malia desta situación favorábel, a vida da época era dura e a desinformación e o illamento nas aldeas alimentaban a un pobo supersticioso que vivía sometido aos poderes fácticos do seu tempo.

Por aquel entón, a persoa con maior influencia e dominio político era o arcebispo Diego Xelmírez, quen promoveu o camiño Compostelán, creou unha armada para protexer a costa Atlántica dos invasores, mandou acuñar moeda propia, e foi mecenas e impulsor da Historia Compostelana e do Códice Calixtino, entre outros logros. Moito se sabe da vida pública deste personaxe histórico, mais da súa morte nada se sabe.

2. CAZABRUXAS.jpg

 

 

CAZABRUXAS

Atopábame baixo unha árbore amarela, acariñado por un río de chamas en forma de espigas, abrazado pola marea do aire de mediodía e cegado pola luz. Púxenme a andar sen rumbo, embargado por unha felicidade esquecida, ata atoparme cun neno de pelo crecho e pel morena que, arroubado de gozo, apertaba un can nos seus brazos.

A medida que me acercaba, comecei a apreciar o afastado eco dos mercados, das xentes de domingo, o arrolar das pombas inquedas e das mozas namoradas, dunha cidade invisíbel. Deiteime xunto ao can e o rapaz por un intre que parecía non ter medida, un instante de paz infinita no que os reloxos esqueceran vestir a sombra do Sol, e onde os seus cristais, baleiros de area, reflectían as cores do mundo.

De súpeto, todo comezou a brillar intensamente. Vin o rostro do neno quebrarse co medo á morte que nos abrazaba na forma dun tornado de lume sen fin. Tratei de agarrar ao rapaz do brazo pero todo o meu corpo abrasaba; os ósos sentíanse como metal fundido e a carne convertíase en carbón de leña, os pulmóns rebentaban sen aire e o corazón latexaba como dez cabalos ao trote. Entón espertei.

Estaba tombado nun chan de pedra fría, onde unhas poucas libras de palla enganaban ás costas da dor das noites sen leito. A luz do albor entraba con forza por unha pequena fiestra, poñendo fin a unha semana de choiva continua. As paredes de granito gardaban un boi a medio desnutrir, unha mesiña de madeira comida polo caruncho, e uns troncos de carballo que facían de sentadoiro. Era a primeira noite que pasaba naquel furancho de aldea, onde vivían unha vella con dous netos e a filla viúva. O día anterior chegara ao solpor, e tras facerme pasar por un peregrino desnortado, as mulleres ofrecéranme durmir no seu baixo por compaixón.

Levaba toda a vida servindo ao arcebispo Diego Xelmírez, ben como soldado en galeras, defendendo as costas dos berberiscos e dos piratas normandos e sarracenos, ou ben formando parte da súa garda persoal. Nos últimos anos, a súa confianza en min era incuestionábel, polo que as misións que me encargaba eran cada vez máis complexas e comprometidas, como o roubo de tesouros doutras dioceses ou perseguir fuxitivos do clero.

Nesta ocasión tiña orde de atopar ao custodio dunha prezada reliquia cristiá. De acordo coa información do arcebispo, tratábase dunha bruxa oculta nos montes de Eidos da Fraga, a al- dea onde me atopaba. Os veciños desta vila vivían aterrados dende finais do verán, pois de cando en cando aparecían reses mortas nas leiras, galiñas decapitadas e procesións nocturnas de lobos cheirando baixo as portas das casas.

Saín do furancho portando as poucas pertenzas que posuía: uns roupaxes sobrios que cinguía ao corpo cun cinto, unhas botas de coiro, unha espada saxoa oculta baixo a tea e unha moeda de ouro agochada nunha bolsiña de pel de porco.

Dirixinme a un regato de auga fresca que baixaba do monte serpeando entre as casas. Acabárame de dobrar para beber o primeiro trago do día, atrapando unha pouca auga na cunca das mans, cando notei un cheiro que fendía a queixo de cabra. Busquei coa mirada algunha porta aberta ou algún veciño carretando leite callado, mais tan só sentín un intenso olor movéndose arredor meu coma unha brétema invisíbel.

O son da madeira loitando por non quebrar xiroume o ollar a un tellado, onde un enorme bode de cornas xigantes mirábame con descaro.

́Quen es ti?’ preguntou unha voz que parecía saír das profundas tripas do castrón. ‘Que che trae ao Eido da Fraga?’.

Sen darme tempo a recear da presenza do demo, unha figura esvelta xurdiu de entre as sombras da casa a través dunha fiestra. Ríndose do meu medo infundado, unha rapaza de cabelo curto e ollos brillantes de cor de mel mirábame divertida.

Decidín ignorala e marchei en busca do crego da aldea, deixando o eco das súas gargalladas seguir os meus pasos, e aínda estremecido polo ollar desafiante do castrón.

NON TEÑO COR
NIN QUERO BEBER
DA FONTE DOS MALDICIDOS NON TEÑO LEITO NO QUE DURMIR NIN MEDO A MORRER SEN AMOR NON TEÑO ANSIAS DE PODER NIN DE LOITAS ANTANO PERDIDAS NON TOMO PARTE DO AQUEL SON O QUE SOFRE SEN DOR

ACABÁRONSE OS DÍAS DE LOITO POR COSTUME ACABÁRONSE AS NOITES DE CHOROS DE MADRUGAR

UNHA VOZ DENTRO DE MIN
SÓ PREGA POR NON SOFRER MÁIS HEINA DE DEIXAR SAÍR
QUE MÁIS SE PODE PEDIR

A QUEN
A QUEN NON PODE A QUEN

A QUEN NON PODE A QUEN

NON TEÑO COR
NIN QUERO BEBER
DA FONTE DOS MALDICIDOS
NON TEÑO LEITO NO QUE DURMIR
NIN MEDO A MORRER SEN AMOR
NON TEÑO ANSIAS DE PODER
NIN DE LOITAS ANTANO PERDIDAS NON TOMO PARTE DO AQUEL
SON O QUE SOFRE SEN DOR
SON O QUE SOFRE SEN DOR
SON O QUE VAI MORRER SÓ LOITANDO POR UNHA MIÚDA LEIRIÑA
DE PEDRAS E AREA DO MAR CRENDO QUE O MUNDO VAIME VIR BUSCAR PARA A VIDA NAVEGAR

ACABOUSE DAR VOLTAS A ESCURAS ACABOUSE PENSAR NOS DEMAIS SINTO VENCER AO MEDO PERO O MUNDO FÍXOME ASÍ

UNHA VOZ DENTRO DE MIN
SÓ PREGA POR NON SOFRER MÁIS HEINA DE DEIXAR SAÍR
QUE MÁIS SE PODE PEDIR

3. FESTA DE CORVOS.jpg

 

 

FESTA DE CORVOS

Atopei ao cura da parroquia entrando pola gran porta dunha capela de pedras limpas e campá relucente. As engurras de preocupación comezaban a asediar unha mirada baleira e cristalizada, e resultaba evidente que alimentaba o espírito con máis carne que peixe, pois as bochechas rosadas e a gordura delatábano.

Ensineille a moeda de ouro acuñada co símbolo do anel pastoral de Xelmírez como proba do meu alto estado, tras o cal pedinlle acceso ao rexistro dos dezmos, onde estaban escritos os nomes das familias e a cantidade de tributos que pagaban á diocese.

Hogano tres fogares non tiñan pagado o que lles correspondía e o cura xustificouno dicindo que pertencían ‘ás casas afectadas pola perda de animais’. Íalle preguntar onde atopar a cada un dos morosos cando escoitamos berros. Unha muller chegou correndo onda nós chorando e balbucindo. Acertamos a entender que o seu cortello aparecera baleiro de porco esa mañá. Baixabamos polo camiño dispostos a comprobalo cando vimos a un home furioso maldicindo a desaparición de dúas vacas. Todo o mundo estaba fora dos fogares facendo o sinal da cruz, e varios nenos berraban sen comprender o caos de desesperanza.

Os animais non tardaron en aparecer. Nun barbeito, a uns cen pasos das últimas vivendas, dúas vacas e un porco abertos en canal servían de almorzo aos corvos, nun grotesco espectáculo de vísceras e sangue. Achegueime aos corpos palmeando forte para espantar ás aves, que marcharon grallando con enfado.

‘A bruxa loba, a bruxa loba’ laiábase unha muller. ‘Esto fíxoo a bruxa loba que vive no monte, a que usa aos lobos coma se de cans mansos se tratasen’.

E mentres o resto do pobo asentía con aprehensión, fixeime nas feridas das bestas. Os cortes eran longos e atravesábanlles todo o corpo. Así que pensei, ou os lobos aprenderan a usar coitelos, ou non había dúbida de que o responsábel era máis ben bípede.

Tras axudar a retirar aos animais mortos dos campos acompañei ao cura á súa casa. Ofreceume pan vello e viño augado, aínda que o clérigo non probou bocado. Conteille o meu encontro co bode e a moza esa mesma mañá e non din maior importancia cando me mirou con desconcerto perxurando que na aldea non había ningunha moza de ollos de cor mel cun castrón de mascota. Naquel momento pensei que o medo ao sobrenatural tíñao atemorizado, non se me ocorrera pensar que as xentes da vila era o que lle causaba arrepíos.

CANDO VOLVERÁ A NACER
O NOSO DEVEZO A CAMIÑAR
POR ESTES LAGOS ANTANO CHEOS DE COR DE CEO E AGORA BALEIROS SEN FAUNA QUE ACHAR
É UNHA FESTA DE CORVOS

E CANDO ARRINCARÁS O OLLAR
DESTES MIOLOS SUFRIDOS POR MOR DE DÉCADAS DE COIDAR OS FILLOS DESEXADOS, DESBOTADOS POLA NAI QUE VIU MORRER POLA NAI QUE VIU MORRER
UNHA FESTA DE CORVOS

POR ESTES LAGOS ANTANO CHEOS DE COR DE CEO E AGORA BALEIROS SEN FAUNA QUE ACHAR PRA DESCUBRIR
UNHA FESTA DE CORVOS

4. LOITARÍA.jpg

 

LOITARÍA

 

Atopábame baixo unha árbore amarela, cheo dunha felicidade embriagante. Ao meu redor campos de centeo listos para a colleita danzaban con suavidade ao vento do mediodía. Un neno de pelo crecho e pel morena xogaba cun can pequeno entre o mar de espigas secas. Intentei acercarme a eles, mais cada paso que daba escurecía de fume negro o horizonte. Sen tempo a reaccionar vin chegar as chamas e arrasar os campos nun intre, coma unha gran marea veloz, mentres o rapaz e o can afogaban na cor vermella.

Espertei sobresaltado, coma de costume. Botara unha soneca na pequena igrexa antes da hora do oficio, e o son da campá salvarame parte do pesadelo.

A xente congregouse na capela e a liturxia deu comezo. Durante as misas resultaba cómico contemplar as caras serias escoitando a un cura falar en latín, un idioma que a lo menos te criaras nun mosteiro ou tiveras a sorte de nacer nunha familia nobre, non entenderías nin bébedo de viño. Non obstante, este servizo estaba exento de humor. Percibíase unha grande inquediña no ambiente. Ao párroco tremíalle a voz e algúns dos reunidos parecían conspirar entre murmurios. Ao finalizar a cerimonia lembrei que o medo volve perigosas ás persoas, e notábase que no Eido da Fraga comezaban a medir o valor dun clérigo que, a pesar de engordar a costa deles, era incapaz de invocar o poder de Deus. Tiven que sacar a miña espada para evitar que varios homes bateran no obeso cura. Tras partirlle o nariz a un, voltearlle o estómago a outro dunha patada e facerlle un corte de advertencia nun brazo, conseguín calmar a liorta.

Desaloxei a capela e inchei os pulmóns, agardando que o aire fresco acougara o galopar do meu peito, mais o cheiro a queixo curado foi o único que puiden sentir.

Ao día seguinte, toda a aldea sabía que eu non era ningún peregrino. Supoño que me confundiron cun colector de impostos, pois pasei un tempo intimidando ás familias que non puideran pagar todo o dezmo, ameazándoas, durante os meus extensos interrogatorios, con denuncialas á Igrexa se non colaboraban. O medo axilizou as cousas, e grazas ao testemuño dun artesán que se adicaba a tratar coiro e a afiar instrumentos de colleita, atopei a primeira pista. Unha noite de caza, o afiador sobrevivira milagrosamente a un ataque de lobos. Segundo me contou, os cánidos estaban presos dun feitizo, pois vira unha figura, oculta baixo unha capa negra, que os controlaba, movendo as mans coma quen move os fíos duns monicreques. Iso ocorrera no Bebedoiro da Sobreira, a onde partín tras ver morrer os últimos raios do día.

SE PUIDERA CONVENCER
DE RESISTIR A TODA VIDA A COSTA NOSA SE PUIDERA CONVENCER
A TODO AQUEL QUE MALVIVIRA

LOITARÍA
SEN TEMOR A ARDER NAS PIRAS DAS LOIADAS SEN TEMOR A PERDER OS CRAVOS QUE SUSTENTAN A FE NUN DEUS
AO QUE ENGANAR

E A LOITA DE CLASE 
 TRIUNFARÁ


SE PUIDERA ATOPAR A TODO AQUEL QUE MALVIVIRA
A TODO AQUEL QUE ALGÚN DÍA

A TODO AQUEL QUE ALGÚN DÍA

LOITARÍA
SEN TEMOR A ARDER NAS PIRAS DAS LOIADAS SEN TEMOR A PERDER OS CRAVOS QUE SUSTENTAN A FE NUN DEUS
AO QUE ENGANAR

E A LOITA DE CLASE 
 TRIUNFARÁ


SE ESPERTARA DO LECER QUE ESTA NOVA VIDA MATA SE ESPERARA AO AMENCER SERÍA INPERDOABLE

LOITARÍA
SEN TEMOR A ARDER NAS PIRAS DAS LOIADAS SEN TEMOR A PERDER OS CRAVOS QUE SUSTENTAN A FE NUN DEUS
AO QUE ENGANAR

E A LOITA DE CLASE 
 TRIUNFARÁ


5. SEGREDO.jpg

 

 

SEGREDO

 

O lugar estaba xunto a un regato que cruzaba un sendeiro de vacas, onde as criaturas da noite xuntábanse a beber das súas augas. Unha sobreira de dúas centurias coa cortiza arrincada para a construción das casas servía de sombra nos días soleados.

Era xa noite e a lúa brillaba con forza. Estaba sentado sobre unha rocha plana, oculto entre árbores e maleza coa miña espada cravada ao meu carón, e unhas castañas crúas como única compaña que tiña para matar ao tempo e á fame.

Mentres esperaba pacientemente en silencio, os recordos comezaron a entreterme. Eu era un neno sen familia, asustado e medio morto de fame cando o arcebispo me acolleu, dándome un leito no que descansar e comida coa que curar. Tras pasar uns días baixo a súa protección metérame nun mosteiro, onde aprendín o trivio e a ler e escribir latín. Tiña constantes pelexas cos outros nenos, pero como eu era de gañalas, Xelmírez decidiu que era boa idea adestrarme nas armas cos fillos dos seus amigos nobres. Así foi como acabei sobrevivindo ás múltiples batallas ás que me enviaba.

Paseime media noite asexando na escuridade, e o único que vin foi un raposo con présa e unha curuxa cantareira.

Estirei as pernas, e xa estaba disposto a sufrir unha noite máis no incómodo leito de palla do furancho, cando a vin: unha capa escura movéndose a unhas catrocentas varas de onde eu estaba, carrexando un gran vulto inerte sobre uns amplos ombreiros. Arrinquei a espada da terra e seguín á sombra misteriosa. Aos poucos fun achegándome máis e puiden apreciar que era unha persoa corpulenta e de gran vigor. O fardo que cargaba ás costas era unha ovella atada polas patas, cun pano enrolado con forza na mandíbula, de forma que non puidera emitir son algún.

Notei como o sangue percorría o meu corpo e as ansias por atacar nubrábanme o xuízo. A sombra deu uns pasos máis e tirou á ovella sobre a herba. Namentres o animal pelexaba cos nós e protestaba enmudecida, abriuse a capa deixando ver unha man portando un coitelo. Tódolos meus músculos estaban en tensión, listos para asaltar ao criminal, mais xusto nese preciso intre esmaguei por accidente a un grupo de ratos que se cruzaron cos meus pés, e os seus berros estridentes alertaron á sombra, que comezou a correr monte arriba. Seguín o rápido movemento das ramas quebradas, o son das fortes pisadas, esquivei silvas, desafiei as estocadas das toxeiras e apartei as árbores novas que protexían a súa fuxida. Xa case debía sentir o meu respirar no seu cachazo, cando a figura tropezou cunha raíz falcatrueira que a levantou polo ar ata caer nunhas xestas.

Dinlle a volta con forza e descubrinlle o capuchón mentres lle achegaba o rostro á luz da lúa. Diante miña tiña un home de mal vivir; barba longa con varias calvas, unha cachola baleira de pelo, mais engurras das que debería soportar a súa pel, e unha mirada pavorosa. Agarreino do pescozo e apertei. Da súa boca saíron uns roucos sons guturais. Afrouxei, e cando intentou expresarse vin que tiña a lingua cortada, lucindo unha antiga cicatriz. Aferrábase a unha pequena bolsiña de coiro que lle arrinquei das mans. Nela descubrín unhas moedas de ouro seladas co símbolo de Xelmírez.

E foi entón cando un intenso cheiro a queixo fixo que o soltara. Mirei ao meu redor e alí estaba; o bode coa mirada desafiante. Unhas risas que parecían provir das árbores tentáronme a seguir.

‘Cazabruxas, cazabruxas...’ dicía a voz da fraga.

A distracción fixérame esquecer por un intre ao deslinguado, que con oportunismo, aproveitou para escapar, non sen antes fundir o seu coitelo no meu bandullo. Fun atacado por un forte mareo e deixei de ver o bosque para caer na escuridade.

QUÍTASME TODO DÉIXASME EN NADA E QUEDO Á ESPERA DA RESPOSTA SINCERA

RÉLASME A VOZ
E CREBAS AO INFANTE QUE VIU EN TI
NO SEU PASADO

TODO O QUE NON O FARÍA
DE NOITE E DE DÍA SORRIR
XA NON CHORA SÓ VE O EIDO NO LUGAR ONDE TODO COMEZOU

LUGAR DE XUNTANZA E DEVOCIÓN CAPELA SEN CREDO CASTELO SEN MEDO

TODO O QUE NON O FARÍA DE NOITE E DE DÍA SORRIR

GARDA UN SEGREDO QUE SÓ DOUS COÑECEN E COÑECERÁN

6. BEROBREUS.jpg

 

BEROBREUS

 

Sentín o salpicar das ondas na miña cara e o vento asubiarme as orellas. Estaba atado a un grande altar de pedra que, cravado na terra, amagaba con caer por un cantil. Había incontables aras de granito apuntando ao leste, cheas de símbolos e inscricións pagáns. Non sabía onde estaba, o último que recordaba era desfalecer entre ulidos a queixo e o bater de moedas no chan. A dor palpitante da ferida era malamente contida por unhas vendaxes arredor do meu ventre.

A moza do cabelo curto e ollos brillantes camiñaba na miña dirección portando un martelo e un cicel nas mans, mentres o seu bode seguíaa coma un cadeliño. Achegouse ao altar máis preto de min, nu de runas, e púxose a mallar nel mentres o cabrón de cornos xigantes deitábase placidamente na herba verde e húmida.

Por moito que eu blasfemara ou a ameazara con inflixirlle horribles castigos non conseguín sacarlle palabra, ela seguía batendo en silencio e concentrada sobre a longa rocha. Cando rematou, podía lerse en latín ‘Deo Lari Bero Breo Aram Posvi Pro Salute’, unha inscrición coa que agradecía ao deus pagán Berobreus por preservar a saúde e a vida.

A moza acomodou as ferramentas no chan mentres iniciaba un ritual de cánticos profanos e pregarias prohibidas. Mirándome aos ollos con seriedade, sentenciou:

‘Cazabruxas, hoxe vas ser liberado do teu tormento’.

Entón o chan comezou a tremer, as aras vibraban salvaxes, o mar que oía nas costas soaba embravecido e os cantos inintelixibles mesturábanse cun vento enxordecedor.

Ante o meu abraio, o bode comezou a transformarse nunha besta xigante bípede de rostro humano que conservaba a gran cornamenta e a pelaxe corporal.

A besta aproximou a súa boca ao meu rostro e botoume o alento.

Aparecín baixo unha árbore amarela, aloumiñado por un río de chamas en forma de espigas, abrazado pola marea do aire de mediodía e cegado polo sol do verán. As plantas estaban xa o suficientemente secas para a colleita, e seitureiros e ligadoras faenaban nos campos.

Decatei que os feixes de palla que ían acumulando comezaban a arder. Corrín entre os labregos advertíndoos do perigo, pero ninguén parecía notar a miña presenza, que non era máis visible ca dunha pantasma, e non puiden evitar que o lume se propagara con velocidade queimándoos a todos.

Cando o incendio se extinguiu, vin asomar entre restos de fume a un neno chorando sobre os corpos dun cadeliño e dun rapaz de pelo crecho.

Nun outeiro próximo, uns homes a cabalo contemplaban o acontecido. Bulía cara a eles, adoecido de rabia e congoxa, cando recoñecín a un xove Diego Xelmírez entregándolle un lote de moedas de prata a un home corpulento de mirada asustadiza, de alopecia incipiente e falto de lingua, que sostiña os restos dun fachuzo fumegante.

Notei que estaba de volta no presente polo endiañado cheiro a queixo e polos ollos brillantes de cor mel que me miraban con compaixón. Devolvín as castañas que comera ao inicio da noite e, esgotado, perdín o sentido.

NADA ERA COMO EU CRÍA
DUDO DE MIN E DE TODAS AS VIDAS QUE ROUBEI POR MOR DUNHA MENTIRA ESCURA E CHEA DE IRA

ACABAREI TODO O QUE EMPECEI AGRADECEREI TODO O QUE ME DEAS ACABAREI TODO O QUE EMPECEI AGRADECEREI TODO O QUE ME DEAS

ALTAR DE ROSTRO VACÍO SEN IDADE, SEN ABRIGO CÁNTALLE A ESTE AMIGO É TODO CANTO CHE PIDO

ACABAREI TODO O QUE EMPECEI AGRADECEREI TODO O QUE ME DEAS ACABAREI TODO O QUE EMPECEI AGRADECEREI TODO O QUE ME DEAS

ACABAREI TODO O QUE EMPECEI AGRADECEREI TODO O QUE ME DEAS ACABAREI TODO O QUE EMPECEI
E CUMPRIREI CO MEU DEBER

7. MEIGAS FÓRA.jpg

 

MEIGAS FÓRA

 

Nas próximas semanas funme recuperando nunha cova oculta na profunda maleza da fraga, fogar de Xoana, a dona do bode, quen usando árnica e outras plantas medicinais, tratoume a ferida.

Á rapaza gustáballe traballar o humor. Cando viu que ía curando, acostumaba a poñer as mans sobre min cos ollos en branco e os beizos arqueados como unha vella, mentres dicía con ironía ‘meigas fóra! meigas fóra!’, como se tratase de liberarme dunha posesión demoníaca, facéndome agonizar literalmente de risa.

Eu sabía, gracias á miña experiencia bélica, que unha tallada de coitelo coma a que padecía debía tardar meses en sandar por completo, pero por algunha maxia estraña, ao cabo de dúas semanas xa case non me doía, e podía camiñar sen axuda.

Durante os días de febre nos que loitaba por vivir, a xove meiga descubriu que o arauto do arcebispo chegara nun cabalo ao Eido da Fraga, preguntando por un peregrino coa miña descrición. Os veciños déranme por morto, pois o último que sabían de min era que marchara ao Bebedoiro da Sobreira e supuxeron, despois de non verme durante días, que me devoraran os lobos. Tras oír estas novas, o cabaleiro retornou ao galope cara a Compostela para advertir ao arcebispo da miña desaparición.

Un día, xa recobrado por completo, pregunteille a Xoana se oíra falar dunha reliquia máxica, pero o único que sabía era que Xelmírez levaba anos buscándoa, usando mercenarios que traballaban nas sombras, poñendo á xente dos pobos en contra das bruxas e das meigas, comezando así unha campaña de terror tan só xustificada pola súa ambición de poder. O meu novo sentimento de odio a Xelmírez comezaba a nubrarme o xuízo, mais a meiga elaborara un plan que paliaría a miña sede de vinganza. Mentres falabamos, o forte repetir das distantes campás da capela anunciaban a chegada dalgún nobre ou membro do clero.

Armeime, e partín cara á aldea.

8. QUE MÁIS DÁ.jpg

 

 

QUE MÁIS DÁ

 

O arcebispo Diego Xelmírez amosou publicamente cunha aperta paternalista a súa alegría ao verme san e salvo e, tras unha curta charla, levei aos seus vasalos onde a gorida da bruxa.

Os soldados, tras rexistrar a cova, sacaron a Xoana e arrastrárona monte abaixo. Atravesaron leiras e axeonllárona ante o bispo, que esperaba solemne fronte á pequena capela. Portaba o báculo pastoral, vestía unha alba de liño cinguida ao corpo e exhibía a relucinte mitra cerimonial. A campá da ermida soaba con forza, e unha caterva de persoas arredor da praza cuspía e xuraba con odio, desexosos de ver sufrir á bruxa.

O bispo fixo que a penduraran polos brazos dunha árbore, e mandou facer unha ringleira para que cada aldeán tivera ocasión de bater nela unha vez, xa fora con patadas, paus, ou puños. A rapaza sorría con desvergoña, sen aparente temor á terrible e longa tortura que sen dúbida acabaría coa súa vida.

Antes de iniciar o castigo purificador, Diego acercou o seu vello rostro á orella da moza con parsimonia, e preguntoulle algo que ninguén acertou a escoitar.

Foi entón cando a cara do capelán, que se atopaba entre os presentes, tornou branca coma o pan de trigo, pois unha alta figura encapuchada vestida cun manto escuro camiñaba con decisión cara á multitude. Retirou a caparuza e uns longos cabelos negros caéronlle sobre os ombreiros, descubrindo un rostro de anciá cunha ampla cicatriz no ollo esquerdo.

A pesares do aspecto mutilado e as múltiples engurras, era unha muller dunha beleza irreal, coma se non pertencera a este mundo, pois contemplala producía unha profunda inquedanza no corazón.

Unha manda de lobas e lobos seguíana con contención, ata que a muller fixo un sinal provocando que os animais se botaran sobre os soldados do arcebispo coma se non tivesen comido durante semanas, dispersando a todos os congregados, que fuxían posuídos de medo.

Valéndose do seu báculo, Xelmírez debuxou un gran círculo no chan en torno del, e por moito que o intentaban, os cánidos non podían atravesalo. Pechou os ollos e alzou as mans ao alto, mentres murmuraba nun latín incomprensible.

Raios saídos dun ceo sen nubes comezaron a caer ao noso redor, acadando a algúns animais mentres que á muller torta protexía o rostro coas mans.

Eu, que dende a chegada do arcebispo ao Eido da Fraga finxía o meu papel de leal súbdito, aproveitei o momento para agarralo dos ombreiros e tiralo con forza ao chan, facendo que lle caera a mitra e soltara o bastón.

O clérigo miroume cunha mistura de furia e sorpresa. Arreboleille a bolsa de moedas que o sicario deslinguado perdera noites atrás nos montes, e esperei ata que o seu ollar quedou libre de confusión, deixando entrever o diaño sen escrúpulos ao que lle cedera toda a miña vida.

Coa espada saxoa que me regalara anos atrás, atraveseino dunha estocada, queimando o seu último alento.

A muller loba liberou a Xoana e ouvín como esta lle dicía: ‘Gracias Loucia’, quen deseguido internouse coa manda na espesura da foresta.

Cargamos o bode co corpo sen vida do clérigo e levámolo en silencio ata o altar de Berobreus, regalándollo ao océano.

PECHA OS OLLOS E AS ORELLAS CALA A BOCA E NON APRENDAS
O QUE QUEREN É QUE ESQUEZAS
O QUE ERES O QUE REZAS PENSA QUE VAS A ACABAR SEN FOGAR SEN PODER ANDAR NUN MUNDO LIBRE

GRITA CANDO CUMPRA O VENTO
AS PROMESAS DO TEU TEMPO
CANDO AS NÉVOAS CON UN SOPRO DE AIRE FRESCO
SE ESPALLEN
E OS RÍOS DAS MENTIRAS QUE NOS CONTAN NON CHE PAREN

QUE OS ENGANOS DA TÚA VIDA OS SOPORTEN OS QUE CALEN

NON OLVIDES XAMAIS NON OLVIDES XAMAIS

PRA QUE IMOS CONFIAR QUE MÁIS DÁ
SE AO FINAL VANNOS A ENGANAR PRA QUE QUEREMOS VER MAIS ALÁ DO FINAL

9. ÚLTIMO SOÑO.jpg

 

 

O ÚLTIMO SOÑO

 

O inverno rematara e os montes falaban entre eles. Parecía que o mundo cambiara radicalmente da noite á mañá. Pasamos meses escapando con medo a ser perseguidos, durmindo ao frío, en covas, en casas abandonadas, ermidas baleiras ou, nos días de fortuna, en fogares de xente compasiva.

Un día, estabamos nunha feira mesturados coa multitude, expostos por primeira vez dende había tempo, e mentres perdía o ollar entre os postos de comida, escoitei os familiares ladridos dun can.
Seguino ata unha rúa estreita. Alí estaba o rapaz de pelo crecho e pel morena sorríndome, 
cos brazos estendidos cara a min. Senteime no chan, abrazando ao meu irmán e vendo ás almas felices que conseguiran deixar o peor atrás, e pechei os ollos, cheo dunha felicidade esquecida.

Os berros dun galo fixéronme abrir as pálpebras con preguiza. Estaba nun chan de pedra cuberto de palla e Xoana, deitada xunto a min, observábame cos seus ollos de mel. Intentei rodeala cos meus brazos para evitar madrugar, pero o noso fillo estaba a piques de nacer e o enorme bandullo dela impedíame abrazala con comodidade. Semellaba levar tempo esperta e morrer de impaciencia por contarme algo. Entre borboriños, preguntoume:

‘¿Oíches falar dos Fillos do Éxodo?’

QUE IMPORTA MÁIS QUE ESTE SOÑO TODO O BO QUE QUEDA DE TI
DA TÚA ALMA SEN HIMNO
DO TEU CORPO BALEIRO
NO QUE CHE ATOPO TAN VIVO NO QUE CHE BISBO AO OÍDO

CÓLLEME DA MAN E RI COMIGO MENTRES POIDAMOS FREAR AO TEMPO MALDITO

QUEN PUIDERA VENCER QUEN PUIDERA VENCER QUEN PUIDERA VENCER

ARDO CANDO CHOVE SOPRO CANDO NON HAI VENTO

REZO CANDO NON HAI DEUS CANTO SEN VOZ CANDO NON HAI QUEN ESCOITE NAS CIMAS DOS MONTES NAS ALDEAS SEN HOMES

CÓLLEME DA MAN E RI COMIGO MENTRES POIDAMOS FREAR AO TEMPO MALDITO

QUEN PUIDERA VENCER
QUEN PUIDERA VENCER
QUEN PUIDERA VENCER
QUEN PUIDERA ... AO TEMPO MALDITO

SEN SANGUE QUE VERTER NADA MÁIS QUEDA QUE DICIR ADEUS

CANTO SEN VOZ
Á TÚA LUZ DISTANTE CA MORTE POR DIANTE NAS ALDEAS SEN XENTE

FIN

bottom of page