Sons Of Exodus III

CAZABRUXAS

​

Atopábame baixo unha árbore amarela, acariñado por un río de chamas en forma de espigas, abrazado pola marea do aire de mediodía e cegado pola luz. Púxenme a andar sen rumbo, embargado por unha felicidade esquecida, ata atoparme cun neno de pelo crecho e pel morena que, arroubado de gozo, apertaba un can nos seus brazos.

A medida que me acercaba, comecei a apreciar o afastado eco dos mercados, das xentes de domingo, o arrolar das pombas inquedas e das mozas namoradas, dunha cidade invisíbel. Deiteime xunto ao can e o rapaz por un intre que parecía non ter medida, un instante de paz infinita no que os reloxos esqueceran vestir a sombra do Sol, e onde os seus cristais, baleiros de area, reflectían as cores do mundo.

De súpeto, todo comezou a brillar intensamente. Vin o rostro do neno quebrarse co medo á morte que nos abrazaba na forma dun tornado de lume sen fin. Tratei de agarrar ao rapaz do brazo pero todo o meu corpo abrasaba; os ósos sentíanse como metal fundido e a carne convertíase en carbón de leña, os pulmóns rebentaban sen aire e o corazón latexaba como dez cabalos ao trote. Entón espertei.

Estaba tombado nun chan de pedra fría, onde unhas poucas libras de palla enganaban ás costas da dor das noites sen leito. A luz do albor entraba con forza por unha pequena fiestra, poñendo fin a unha semana de choiva continua. As paredes de granito gardaban un boi a medio desnutrir, unha mesiña de madeira comida polo caruncho, e uns troncos de carballo que facían de sentadoiro. Era a primeira noite que pasaba naquel furancho de aldea, onde vivían unha vella con dous netos e a filla viúva. O día anterior chegara ao solpor, e tras facerme pasar por un peregrino desnortado, as mulleres ofrecéranme durmir no seu baixo por compaixón.

Levaba toda a vida servindo ao arcebispo Diego Xelmírez, ben como soldado en galeras, defendendo as costas dos berberiscos e dos piratas normandos e sarracenos, ou ben formando parte da súa garda persoal. Nos últimos anos, a súa confianza en min era incuestionábel, polo que as misións que me encargaba eran cada vez máis complexas e comprometidas, como o roubo de tesouros doutras dioceses ou perseguir fuxitivos do clero.

Nesta ocasión tiña orde de atopar ao custodio dunha prezada reliquia cristiá. De acordo coa información do arcebispo, tratábase dunha bruxa oculta nos montes de Eidos da Fraga, a al- dea onde me atopaba. Os veciños desta vila vivían aterrados dende finais do verán, pois de cando en cando aparecían reses mortas nas leiras, galiñas decapitadas e procesións nocturnas de lobos cheirando baixo as portas das casas.

Saín do furancho portando as poucas pertenzas que posuía: uns roupaxes sobrios que cinguía ao corpo cun cinto, unhas botas de coiro, unha espada saxoa oculta baixo a tea e unha moeda de ouro agochada nunha bolsiña de pel de porco.

Dirixinme a un regato de auga fresca que baixaba do monte serpeando entre as casas. Acabárame de dobrar para beber o primeiro trago do día, atrapando unha pouca auga na cunca das mans, cando notei un cheiro que fendía a queixo de cabra. Busquei coa mirada algunha porta aberta ou algún veciño carretando leite callado, mais tan só sentín un intenso olor movéndose arredor meu coma unha brétema invisíbel.

O son da madeira loitando por non quebrar xiroume o ollar a un tellado, onde un enorme bode de cornas xigantes mirábame con descaro.

́Quen es ti?’ preguntou unha voz que parecía saír das profundas tripas do castrón. ‘Que che trae ao Eido da Fraga?’.

Sen darme tempo a recear da presenza do demo, unha figura esvelta xurdiu de entre as sombras da casa a través dunha fiestra. Ríndose do meu medo infundado, unha rapaza de cabelo curto e ollos brillantes de cor de mel mirábame divertida.

Decidín ignorala e marchei en busca do crego da aldea, deixando o eco das súas gargalladas seguir os meus pasos, e aínda estremecido polo ollar desafiante do castrón.